اندک گستاخ و بیش مودب در حضرت مثنوی

به تازگی از دیار غربت بازگشته بودم، و می خواستم قصۀ غربت غریبۀ خود بازگویم. قصۀ غربت من دوری از مشارق انوار نبود. از نگاه من، در شرق خبری نبوده، پیش و بیش از آن که در غرب خبری نبوده باشد. در غرب، غربتی من اگر داشتم، از شدت قرابتم بود. و از اینکه شرق همواره از او شکایت داشته و همواره در پی اش دویده و هیچگاه نرسیده؛ یا دیر. آنان به مدد بخت بختیار و یا همت بلند به دولت منصور رسیدند، و ما دست دور از آن دامان، روزه داران حسرت برده بر آن خوان و مان، زیور دروغین معنا و زهد بر خود آویختیم و رقابتی خاک آلود در انداختیم که غرب غرق غربت معنویت است و ما شرقیان از قربت آن لب ریخته.