ویژگی مهم این کتاب اینست که مبتنی بر یک سلسله مشاهدات و استدلالاتی از واقعیت های زندگانی است. به کلی عاری از مباحث اولی یا پند و موعظه، بلکه انسانی را که دارای درایت و صاحب قضاوت و نیروی تمیز است در برابر محسوسات زندگانی قرار داده و معتقد است از آنجا که فرد انسان، طالب خیر و خوشی و آرزومند درک سعادت است، لذا راه وصول به هدف فضیلت و کمال که عبارت از سرکوبی شهوات پلید – قناعت به حد اعتدال، جلوگیری از حرص و تجاوز است، خلاصه پیشگیری از همه نوع افراط و تفریط را پیش گرفته و حد میانه ی قرار گرفته بین دو انتها را پیشه ی خود می سازد، تا به مقام والای انسانی نایل شود.
کتاب حاضر، ترجمه‌ای از کتاب معروف «ارسطو» (384 ـ321 ق.م) با نام «اخلاق» است. «کتاب «اخلاق»: معروف به «اخلاق نیکوماکوس» است و گفته می‌شود که ارسطو آن را به نام پسر خود «نیکوماکوس» نامیده است. این کتاب در ده بخش تدوین یافته و با نظریة «سعادت» به اتمام می‌رسد که می‌توان آن را فشردة کتاب و کلید آن دانست. «ارسطو» پس از نفی لذّت، ثابت می‌کند که سعادت حقیقی انسان در این است که در مشاغل عقلی و مشهودات هوشی صرف شود و اسم آن را حیات تأمّلی می‌نهد. در نهایت «ارسطو» نتیجه می‌گیرد که سعادت عبارت از عمل تأمّل است و اینکه مرد دانشمند، تنها فردی است که می‌داند خوشبخت‌ترین فرد روی زمین است.