آسید علی آقا

سید علی آقا پدر بود. مثل هر پدری فرزندش را دوست داشت. سید محمد باقر هم یک جور دیگری استعداد داشت. نابغه خانواده ی سید علی آقا بود. اما اجل مهلتش نداد.

در همان 14 سالگی بر اثر برق گرفتگی از دنیا رفته بود و همه این وسط از آرامش سید علی آقا متعجب بودند. قبلا دیده بودند دخترش که ازدواج کرده بود و به اجبار کار همسرش به ایران رفته بود؛ سید علی آقا چقدر گریه کرد.

اما این آرامش را درک نمی کردند. نورچین خانم مادر محمد باقر بی تاب بود اشک هایش تمام نمی شد تا بالاخره سید علی آقا حرف آخر را زد

بیست و سه سال داشتیم و به شوق تحصیل، روز از شب نمی‌شناختیم. شوق به نجف در ما بیشتر و بیشتر می‌شد. می‌دانستیم که سرزمینی است که ما را می‌کِشد. می‌دانستیم که مطلوب ما آنجاست، اما باید اقبالی روی می‌کرد، باید سعادتی رخ می‌نمود تا بدان مدینه مبارک درآییم.

این مرد آیینه تمام نمای عرفانه و باید بیشتر راجبش گفته بشه…در جهت تکمیل این کتاب توصیه میشه کتاب کهکشان نیستی مطالعه شود.

یکی از خوبی های کتاب کلمات جدیده
از کلمه هایرجدیدی استفاده کرده و این از نظر من نکته مثبت و خوبی بود