دو ماه گذشت و پیش‌بینی‌های انگلستان از جنگ درست درنیامد. آن‌همه تدارکات و برآوردها و هول‌وهراس‌ها بیهوده بود. دیگر آژیر حملۀ هوایی زده نمی‌شد، خبری از جیره‌بندی و حملۀ شیمیایی نبود و رادیو مدام همان خبرهای خسته‌کننده را تکرار می‌کرد.

درهای قطار برقی با نیروی فشار هوا صدایی کرد و باز شد و دخترها در میان هجوم ناگهانی پیاده‌ها و سواره‌ها قدم به سکو گذاشتند. سپس، در با صدای دیگری پشت‌سرشان بسته شد و قطار دوباره حرکت کرد. بادی که از حرکت قطار بلند می‌شد موها و دامن‌هایشان را به بازی گرفته بود.

بمب‌ها می‌باریدند و شهر در دود و آتش می‌سوخت، اما میان ویرانی، کتابفروشی کوچکی بود که هنوز ایستاده بود؛ با قفسه‌هایی که بوی کاغذ کهنه و امید می‌دادند. وقتی صفحه‌ای را ورق می‌زدم، صدای جنگ برای لحظه‌ای محو می‌شد. مشتری‌ها نمی‌آمدند فقط برای خرید کتاب، آن‌جا پناهگاهی بود؛ برای فرار از وحشت، برای چنگ زدن به چیزی انسانی. من، دختری که روزی از دنیای کلمات چیزی نمی‌دانست، حالا نگهبان داستان‌ها شده بودم. انگار در دل تاریکی، شعری نانوشته در جریان بود و ما، با هر کتاب، آن را زمزمه می‌کردیم.