کودکان با اشتیاق شدید به یادگیری متولد می‌شوند و از نظر ژنتیکی با قابلیت شگفت‌انگیزی برای یادگیری برنامه‌ریزی شده‌اند. آنها درواقع ماشین‌های یادگیری کوچک‌اند. بچه‌ها تا حدود چهارسالگی حجمی باورنکردنی از اطلاعات و مهارت‌ها را بدون هیچ آموزشی فرامی‌گیرند: آنها راه رفتن، دویدن، پریدن و بالا رفتن را یاد می‌گیرند؛ فهمیدن و صحبت کردن به زبان فرهنگی را که در آن متولد شده‌اند یاد می‌گیرند و خواسته‌ها و تمایلات خود را با آن بیان می‌کنند، می‌خندانند، عصبانی می‌کنند، دوستی می‌کنند و می‌پرسند.
تمام این یادگیری‌ها را غرایز و محرک‌های ذاتیِ آنها و بازیگوشی و کنجکاوی طبیعی‌شان هدایت می‌کند. وقتی کودکانْ پنج یا شش‌ساله می‌شوند، طبیعت نیست که میل و قابلیت فراوان برای یادگیری را در کودک فرومی‌کاهد، بلکه ماییم که آن را به‌واسطۀ سیستم آموزش اجباری کنار می‌زنیم. بزرگ‌ترین و ماندگارترین درس مدرسه این است که یادگیری مانند کار (فعالیتی سخت) است و هر زمان که مقدور باشد باید از زیرش در رفت.
چه چیزی در گونۀ ما هست که ما را حیوانی فرهنگی می‌کند؟ به عبارت دیگر، چه جنبه‌هایی از طبیعت انسان باعث می‌شوند هر نسل جدید بشر در هر گوشه‌ای از دنیا مهارت‌ها، دانش، عقاید، نظریه‌ها و ارزش‌های نسل قبلی را کسب کند و مبنا قرار دهد؟
بازیِ خودانگیخته و بدون نظارت به یادگیریِ خودانگیخته و اعتمادبه‌نفس کودکان کمک می‌کند. این همان نتیجۀ لذت‌بخش و قانع‌کننده‌ای است که پیتر گرِی در کتاب «یادگیری آزاد» با استفاده از تحقیقات علمی‌اش در حوزهٔ زیست‌شناسیِ تکاملی نشان می‌دهد. او فرایند طبیعی و نشانه‌های یادگیریِ خودانگیخته در اجتماع را بررسی می‌کند، از ارزش اجتماعی و جسمی و اخلاقیِ «بازی» می‌گوید که مادام‌العمر است، و ریشه‌ها و پیامدهای کمتر بازی کردن در دهه‌های اخیر را نقد می‌کند. گرِی بینشی عمیق و علمی دربارۀ آزادی و یادگیری و بازی به ما می‌بخشد.
«یادگیری آزاد» کتابی است که مشتاقانه خواهید خواند و در زمینه‌های مختلف مربوط به آموزش الهام‌بخشتان خواهد شد.