ای برآورده ی وصل شب مهتاب و پگاه!
نازپرورده ی خورشید و نظر کرده ی ماه!
چون خدا ساختنت خواست به دلخواه، نخست
گلت آمیخت به هفتادگل مهرگیاه
مَشتی الماس ز شب چید و به چشمت پاشید
تا درخشان شود این گونه به چشم تو نگاه
…
برقی از چشم تو آن گاه در آدم زد و سوخت
خرمن آدمیان را هم از آن طرفه گناه
چون که مطلوب ترت دید و از او خوب ترت
از سرِ زهره گرفت و به تو بخشید کلاه
آری این گونه تو را ساخت خدا و پس از آن
روی زیبای تو بر حُسن خود، آورد گواه
تا شکیبم دهد و صبر به زندان زمین،
از بهشتت سوی من، هدیه فرستاد آن گاه