مرد بزرگی از نوع خاص مردان میانه قرن بیستم بود- بزرگ در فرم و افسانه پردازی؛ و در تمام داستان هایی که از زندگی خودش ساخت به نحو غریب و پیچیده ای متعهد به انسانیتی آرمانی بود. مردی بود با شهامت فردی بی برو برگرد، که در نوشته هایش از کسانی می گفت که بزدل، گلک و رند خوانده می شوند و با غیر قابل تصورترین شرایط هستی انسانی روبرو هستند، اهل دوز و کلک و قلابی اند، و گهگاه هم جان به در می برند. او تناقض های زندگی شخصی خودش را با پوچی هستی مدرن مترادف می دید…