قرار نبود رام الله فقط یادگار و یادمان باران سنگ هایی باشد که آسمان خدا را تیره می کردند . وقتی خدا این شهر را می ساخت در طالع مردمش بهروزی دیده بود و رنگ ، شادی آسایش . در طالع آن ها عشق دیده بود و موسیقی ، هنر و فرهنگ و لبانی که به لبخند باز می شدند . کار روزگار گردید و انسان ، بخت این شهر را وارونه کرد ولی هنوز هم کافی است تلنگری به این مردم رنجور و دردمند بزنی تا همان ها از دلشان بتابد . تا باز برایت بگویند که در رام الله و زیر سایه سنگین اشغالگر هم می توان ریست ، می توان خندید ، می توان عاشق شد و ترانه خواند . قصه این کتاب از همینجا آغاز می شود .