همین که هواپیما، مثل پرنده‌‌ای، در آسمان صاف و بدون ابر اوج گرفت، اِیوا کتابش را به دست گرفت و لابه‌لای ورق‌هایش گم شد. اما با کوچک‌ترین لرزش و تلاطمی، ترس، چنگال‌های تیز و قدرتمندش را در قلب او فرومی‌کرد و به یادش می‌آورد زندگی‌اش تنها به تکه‌ای آهن بند است. در آن لحظات جان‌کاه و هراسناک، ناخودآگاه تصویر پدرومادرش در ذهنش زنده شد که هواپیمایشان در بازگشت از آن سفر نحس به فرانسه سقوط کرد. با خودش می‌اندیشید در آن ثانیه‌های دل‌خراش آخر، چه بر آن‌ها گذشته و به چه فکر می‌کرده‌اند.

هنوز نیروهای نازی که از شش ماه پیش، منطقۀ آزاد فرانسه را در تصرف داشتند این اعلامیه‌های تازه‌نصب‌شده را ندیده بودند که بکَنندشان. الن می‌دانست که حتی نباید به متن نوشته نگاه کند، اما نمی‌توانست چشم از آن بردارد. آخر خواندن این جمله ضربان قلبش را تندتر می‌کرد و مصمم‌ می‌شد کاری بکند.

از آن موقع، هروقت یک دسته کتابِ بی‌صاحب روی میز مطالعۀ کتابخانه می‌دید، این جمله در ذهنش مرور می‌شد. مراجعه‌کنندۀ بیچاره هم تقصیری نداشت. حتی فیلسوفان بزرگ گذشته هم نمی‌توانستند در یک بعدازظهر، آن‌همه اطلاعات را توی مغزشان جا بدهند. اما این جملۀ دنیل عجیب به دل اِیوا نشسته بود، چون با تکرارش، یاد نگاه خندان او می‌افتاد.