اصالت در عرفان، از آن عرفان عملی است نه عرفان نظری یا علم عرفان عملی، اساساً آنگاه که از عرفان و عارف سخن به میان می ‌آید، مقصود حقایق وجودی و ویژگی ‌های الهی – توحیدی متجلی در کلام و کردار، قول و فعل و همه حرکات و سکنات عارف است که آن را با مجاهدت مستمر در راه خدا و اخلاص و عمل صالح تحصیل کرد‌‌. سالکی که در بستر سلوک، مرحله به مرحله و منزل به منزل سیر کرده و تجربیات سالکانه را در نهایت به تجربه عرفانی و عارفانه تبدیل کرده و خدایی شده است‌‌.

آنچه در نوشتار حاضر نیز ملاحظه می‌ فرمایید، بعد از مباحث مقدماتی مفهوم شناختی و تاریخی مختصر، بحث از اهمیت و نقش معرفت به خدا در سیر و سلوک و سپس مختصات و شرایط سیر و سلوک اهل بیتی است تا روشن شود که مقدمات و الزامات سالک و عارف شدن چیست و باید و نباید ‌های سلوکی چیست؟

در واقع مباحثی در زمینه باید و نبایدهای سلوک توحیدی – ولایی شریعت‌گرایانه که در عین حال عقل‌گرا و جامعه محور عرضه شد تا زمینه برای برخی دستورالعمل‌ های سلوکی و سازنده فراهم شود و روش عبدالله شدن و عندالله گشتن مقدمه نیل به شهود قلبی وجه خدای سبحان و متصف به اوصاف الهی و مظهر اسمای حسنای خدای تبارک و تعالی شدن نیز در لابلای مباحث تعلیم داده شود‌‌.