آنچه ما تمدن می‌خوانیم حدود شش هزار سال وجود داشته است. ما عادت داریم این را زمانی بیش از حد طولانی بپندارند.

برخی از ما یک طرح کلی گنگ و مبهم از آن در ذهن داریم. در آن بخش از جهان که من زندگی می‌کنم این طرح کلی معمولاً با عهد عتیق کتاب مقدس شروع می‌شود، به دنبال، یا به همراه آن، برآمدن تمدن یونانی فرامی‌رسد، و امپراتوری روم هم در پی آن می‌آید – که هریک از آنان صدها سال به درازا کشید. پس از آن دوران هزارساله قرون‌وسطی از راه رسید.

این دوران با رنسانس پایان یافت که انفورماسیون یا اصلاحات مذهبی را در پی داشت، و به دنبال آن دوران روشنگری، و سپاس انقلاب صنعتی و دوران رمانتیک و پس از آن به دنیای مدرن یا نوین می‌رسیم و به روزگار خودمان

در طول تمام این ادوار زمانی طولانی تمدن‌های دیگری برای مردمان این بخش از جهان که زیستگاه من است ناشناخته، یا عمدتاً ناشناخته در دیگر قسمت‌های کره زمین بر آمدند و افول کردند: چین، ژاپن، هند، آسیای مرکزی، خاورمیانه، آمریکای جنوبی، مکزیک.

ما به این تغییرات گسترده تاریخی تنها به شکل گذر زمان می‌اندیشیم – گذر زمان همچون حرکت یخچال‌های طبیعی اما حال این وضعیت را در نظر بگیرید

همیشه انسان‌هایی هستند که تا صدسال عمر می‌کنند. امروزه بیش از همیشه چنین است، اما همیشه عده‌ای ازاین‌دست بوده‌اند. من سه نفر از آنان را خوب می‌شناسم، دو نفرشان چهره‌های شناخته شده‌ای هستند.