داستان «پاپشاه، تبعید پایِس نهم و ظهور اروپای نوین» که سال ۲۰۱۸ توسط دیوید ایزریئل کرتزر نوشته شده. حکایتگر تغییر ماهیت معنوی‌ترین کانون مسیحیت جهان، یعنی واتیکان بعد از به تخت رسیدن یک پاپ در قرن نوزدهم و کاربست فایده‌گرایانه‌ی انواع تقیه‌های سیاسی‌اقتصادی در بزنگاه عافیت‌طلبی و ترسیم تأثیرپذیری رهبر کاتولیک‌های جهان از اطرافیان فاسد و دروغ‌پرداز است. نقص تراژیک قهرمان قصه یعنی پاپ، که ازقضا منجی بشریت است، در این روایتْ خود به‌بهای خون هزاران تن تمام می‌شود. گرچه اگر آن خفقان و سرکوب نبود شاید اروپای مدرن ظهور نمی‌کرد. اساساً درام جهان به‌یمن کشمکش خیر و شر در رخدادهای آن به‌پیش می‌رود.

آنچه در «پاپشاه، تبعید پایِس نهم و ظهور اروپای نوین» انتظار شما را می‌کشد:
این اثر به‌عنوان یک اثر تاریخی دراماتورژی‌شده که بین سال‌های ۱۸۴۶ تا ۱۸۷۸ با تمرکز بر دو سال ۴۸ و ۴۹ تاریخ چند کشور مهم اروپایی را به‌هم گره می‌زند. هم دیالوگ دارد، هم روایت با راوی‌ای که گاه اول شخص است، گاه سوم شخص و گاه دانای کل. این نمونه‌ای مثال‌زدنی از تاریخ‌نگاری نوین است، خاصه آنکه یک داستان پژوهشی هم هست. آن هم ازنوع کیفی به پشتوانه‌ی تحلیل محتوای نامه‌ها و اسناد و عکس‌های واتیکان و منابع متعدد کلیسایی و غیرکلیسایی. از این حیث این اثر ادبی یک تألیف چندصدایی و نه تک‌صدایی است که ویژگی‌های بکر بسیاری دارد. متن پر است از شخصیت‌های دوگانه و دوصنفه؛ مثلاً صدراعظم ـ کشیش، شاعر ـ پزشک.

نکته‌ی دیگر آنکه متن با آنکه مربوط به حدود دو قرن پیش است، امّا با توجه به اوضاع سیاسی جهان، بسیار معاصر می‌نماید. مثلاً در آن دوره هم گویی اجلاس‌هایی مثل ۱ + ۴ (چهار قدرت اروپایی به‌علاوه‌ی پاپ) وجود داشته است.