کتاب «وقایع‌نگاری جنون» نوشته‌ی جورجو آگامبن به زندگی و آثار شاعر آلمانی، فریدریش هلدرلین، در نیمه دوم زندگی‌اش می‌پردازد. در این دوره هلدرلین پس از تجربه‌ی فروپاشی روانی، در خانه‌ی نجاری به نام ارنست زیمر در توبینگن زندگی می‌کرد و به عنوان فردی مجنون شناخته می‌شد. آگامبن در این کتاب رویکردی فلسفی و وقایع‌نگارانه دارد و به جای پرداختن به جنبه‌های روان‌شناختی یا زیست‌نامه‌ای، به تحلیل زندگی هلدرلین به‌عنوان یک زندگی ساکن و عادت‌گونه می‌پردازد.
آگامبن از این دوره برای طرح پرسش‌های فلسفی عمیق استفاده می‌کند؛ مانند “زندگی کردن به معنای سکونت در مکان یا در خود به چه معناست؟” و “آیا زندگی فقط به معنای سکونت است؟” او استدلال می‌کند که هلدرلین از طریق این نوع زندگی که به‌طور کامل از قید و بندهای تاریخ و اجتماع جدا شده و مفهومی جدید از زیستن ارائه داده است. به این ترتیب هلدرلین بدون اینکه درگیر رویدادهای بیرونی باشد، به‌گونه‌ای متفاوت از زندگی مدرن زیست و این روش زندگی را به‌عنوان الگویی برای آنچه که آگامبن آن را “زندگی بی‌عملی” می‌نامد، معرفی می‌کند.
کتاب همچنین به تحلیل نوشته‌های هلدرلین در این دوره می‌پردازد که اغلب به عنوان “غیرقابل خواندن” تلقی شده‌اند. آگامبن با بررسی این متون سعی دارد تا معنای فلسفی و سیاسی آن‌ها را کشف کند. او معتقد است که این متون در حقیقت حامل ایده‌هایی عمیق‌تر هستند که می‌توانند به ما در درک زندگی در دوران مدرن و تأثیرات اجتماعی و سیاسی آن کمک کمک کنند که به همین دلیل جنون هلدرلین را نه به‌عنوان یک اختلال، بلکه به‌عنوان نوعی درک عمیق از جهان و شرایط زندگی مدرن می‌بیند.