با اینکه دیگر سیب فاصله ی میانمان نبود، باز هم نتوانست و من توانستم. سیب را گاز زدم و طعم غریبش را به جان حافظه سپردم. دستش را پشت سرم برد و سیب از جایی میان لذت رها شد. بگذار بعدها داستان سرایی کنند که حوا آدم را وسوسه کرد. چه باک؟!
میان طنین غریب نفس هایمان سرش را عقب کشید اما رهایم نکرد. گندم زار نگاهش غروبی خونین داشت. سرخ سرخ! تنش دیگر سرد نبود. صورتش بی رنگ نبود. انگار از فوران احساسش درمانده بود.
– بالهام رو خیلی وقته گرفتی یاس! بین زمین و آسمون معلق موندم. جهنمیم نکن.
صدایش هم خش داشت، هم می لرزید. دلم زیر و رو شد.
سرم را کمی عقب بردم. آغوش من جهنم بود؟
– جهنم؟ چیزی که بهت دادم خود بهشته! بالهای غرورت رو سوزوندم. بهشتی شدی.