نه راهِ پس نه راه پیش: در پی جنگ های بالکان در دهۀ 1990 تانیا لودسیچ و شاگردانش در تلاش برای دریافت اجازۀ اقامت، از گروه ادبیات و زبان های اسلاوی در دانشگاه آمستردام سر در می آورند.
در آنجا تانیا باید ادبیات یوگوسلاوی سابق را به یوگوسلاوی سابق درس بدهد. آنان، سرگردان در برزخ امن هلند، سعی می کنند نه فقط دخل و خرجشان را به هم برسانند، بلکه از این عالم سرگردانی و بلاتکلیفی راه به جایی ببرند.
تانیا تصمیم می گیرد برای شاگردانش درسی با عنوان «یوگونوستالژی» برگذار کند و این خاطرات مشترک و آگاهانه از دورانی زوال یافته موقتاً سرزندگی و نیروی تازه ای در آنها می دمد. اما زمانی که رویدادهایی غم انگیز آنان را به مواجهه با پیامدهای تجزیۀ خشونت بار میهنشان ناگزیر می کند، پیوندهای شکنندۀ همکلاسی ها از هم می گسلد.
«اوگرشیچ، همچون ناباکوف، بر توانایی ما در به یاد آوردن گذشته به عنوان منبعی برای حفظ هویت اخلاقی و عاطفی مان تأکید می گذارد.»