هی زن! گریه نکن فقط داستان یک زندگی نیست، فقط داستان یک موزیسین هم نیست؛ داستان دو زندگی عجیب و پربار است، دو موزیسین در همه ی فرازونشیب ها، از گمنامی مطلق تا محبوبیت جهانی، این بار از فرش تا عرش؛ که یکی از آن ها، باز هم به فراخور زن بودن در آن روزگار، به تمامی از خود می گذرد تا دیگری موفق شود اما ریتا مارلی خود معنایی دیگر گونه از موسیقی و زندگی می آفریند و به نام باب مارلی نیز در زیستن و هنرورزی معنایی بلند می بخشد.
… جورجی در بسیاری از آهنگ های باب همچون «می شه آتیش روشن کرد» حضور داشت. او هنوز هم به من سر می زند و دوست من است. من خاطرات روشن و واضحی از وقت هایی که جورجی آتش روشن می کرد و واقعا «سراسر شب» می سوخت به یاد دارم. باب همیشه درباره ی مسائل واقعی و احساساتش می نوشت. آن ها گیتار می زدند و همه ی ما می خواندیم و فرنی ذرت می خوردیم یا هر آنچه آن روز پخته بودیم با هم می خوردیم. باقی آهنگ هم بر پایه ی واقعیت استوار بود و چون باب بسیار صمیمی و با خودش صادق بود، حس می کنم باید اینجا روی این خصلت او و آهنگ هایش تاکید کنم. عمه همیشه می گفت: «قصه به هم نباف.» که منظورش از قصه، دروغ بود. پس این، «قصه» نیست؛ این روایت زندگی من است.