افلاتون از پیرمردی که گفت بر سر سلسله درس‏های فضیلت حاضر می‏شود، پرسید: «کی می‏خواهی بر اساسِ فضیلت زندگی کنی؟ تا به ابد نمی‏توان تأمل کرد، روزی هم باید به فکر عمل به آن بود. » اما امروز ما می‏پنداریم آنان که چنان زندگی می‏کنند که می‏آموزانند، در رؤیا به سر می‏برند.
گزیده ای از کتاب “هنر زندگی”
کسانی که به فلسفۀ هنرِ زندگی می‏پردازند شخصیتشان را از طریق تحقیق، نقد و تولید نظراتِ فلسفی بارور می‏کنند؛ نظراتی که آنها را به گنجینۀ فلسفه متعلق می‏دانیم. این ارتباطی تاریخی است، با اینکه فیلسوفانِ هنرِ زندگی غالباً مسائلِ جدیدی را پیش می‏کشند اما همیشه منبعِ الهامشان سنّتی بوده که آن را سنّت فلسفه می‏دانیم. امّا مهم‏تر از همه، مسئلۀ اصلی فلاسفۀ هنرِ زندگی بیانِ مدلِ زندگیِ موردِ نظرِ خود آنها است؛ یعنی با تأمل در مشکلاتِ ساختنِ زندگیِ فلسفی‏ در آثارشان، زندگی‏ای را می‏سازند که خود آثارشان نیز جزء سازندۀ آن زندگی به حساب می‏آید.

کالبدِ اثری که به تأمل در زندگیِ فلسفه پرداخته خود همان درون‏مایه‏ایی است که آن زندگیِ فلسفی را ساخته است. پروژه بر پا ساختن زندگی فلسفی وسیعاً خود دلالتگر است. زندگی‏های فلسفی با دیگر زندگی‏ها متفاوت‌اند و باید متفاوت باشند چون اولاً به مسائلی می‏پردازند که به طور سنّتی فلسفی تلقی می‏شوند و ثانیاً این مسائل موادیِ را به دست می‏دهند که خود از آن ساخته شده‏اند.