“چالــش ایــن اســت کــه بعضی‌وقتهــابه نظــر میرســد زندگــی بیشتــر خلاف میــل شــما نــه مطابــق میلتــان پیــش مــیرود.
همــه‌ی مــا ایــن کلیشــه را شــنیدهایم، »شــما
قــدرت تصمیم‌گیــری و کنتــرل زندگیتــان را
داریــد و هــر اتفاقــی، خــوب یــا بــد، برایتــان
میافتــد، بــه ضــرر شــما نیســت، حکمتــی دارد
و بــه شــخصیت شــما شــکل میدهــد«. ایــن
ایــده‌ی خوبیســت، ولــی مطمئنــم افــرادی
کــه بــا ورشکســتگی، طلاق یــا بیمــاری جــدی
روبــه‌رو میشــوند، مایلنــد بــا ایــن جملــه
مخالفـت کننـد و بگوینـد، »وای نـه. ایـن اتفـاق
بــد بــه ضــرر مــن اســت«.
ســوال حتمــی کــه بعــد از مواجهــه بــا
ســختی میپرســیم، ایــن اســت، »چــرا مــن؟«.
ولــی میخواهــم شــما را بــه چالــش بکشــم
تــا ســوال بهتــری بپرســید، ســوالی کــه
افــراد مســوولیت‌پذیر و متعهــد از خودشــان
میپرســند…”