بی‌شــک همین‌طــور کــه می‌میــرم از مهم‌تریــن آثــار ویلیــام فاکنــر اســت. فاکنــر نویســندۀ رنج‌هــای ابــدی انسـان بـود، از زبـان انسـان بـرای انسـان می‌نوشـت و بـه پریشـانی‌هایی اشـاره می‌کـرد، کـه چـه بـرای زنـدگان و چـه مـردگان، بـا مـرگ هـم آرام نمی‌گرفتنـد. ایـن اثـر بـزرگ و شـکوهمند، داسـتان یـک خانـواده اسـت کـه در مسـیر بـرآورده کـردن آخریـن آرزوی مـادر، هیچ‌چیـز برایشـان معمولـی پیـش نمـی‌رود.
مـادر خانـواده،کـه از مـرگ خـود خبـردارد، سـاعات پایانـی عمـر را در حالـی می‌گذرانـد کـه یکـی از پسـرانش را از پنجـره می‌بینـد کـه تابوتـش را می‌سـازد. مـرگ، بـا تیرگـی تمـام، روشـنایی روزهـا را می‌بلعـد و داسـتان فضایـی گیج‌کننـده و متفـاوت بـه خـود می‌بینـد. خواننـده چنـان درگیـر سـیالن ذهـن نویسـنده و شـخصیت‌ها می‌شـود کـه گویـی خـودش هـم میـخ بـر آن تابـوت می‌کوبـد و بـا بقیـه، راهـی سـفری نه‌چنـدان قهرمانـی می‌شـود.
فاکنر در همین‌طور که می‌میرم، با تکیه بر تکنیک‌هایی همچو سیلان ذهن، گفت‌وگوهای درونی، مونولوگ‌های ذهنی، راویان متعدد و فصل‌هایی با حجم‌های متفاوت، اثری دشوار خلق کرده که خواندنش دشوار و کشفِ رمزهایش به‌غایت لذت‌بخش است. خوراک ذهنی همین‌طور که می‌میرم پس از اتمام کتاب نیز خواننده را به اندیشه وامی‌دارد.
همین‌طور که می‌میرم پانزده راوی و پنجاه‌ونُه فصل دارد. داستان دربارۀ مرگ اَدی باندرن، وصیتش برای دفن در گورستان زادگاه، و تقلای خانواده‌اش است برای عملی کردن این آخرین خواستۀ مادر. تکان‌دهنده اینکه از همان خط اول، مرگِ مادر قطعی است؛ حتی خودش چشم‌به‌راه فرشتۀ مرگ در آفتابِ داغ ژوئیه پشت پنجره نشسته و پسرش را تماشا می‌کند که مشغول ساختن تابوت است.
هــر فصــل از کتــاب روایتــی از ســوی یکــی از شــخصیت‌های داســتان اســت. هــر فصــل از رنــج شــخصیت‌ها پـرده برمـی‌دارد و از خودخواهـی آدم‌هـا و از عدالتـی کـه وجـود نـدارد. هـر فصـل نمایشـی از ذهـن مالیخولیایـی شــخصیت‌های قصــه اســت. از مهم‌تریـن ویژگی‌هـای کتـاب حاضـر، مترجـم آن، احمـد اخـوت، اسـت کـه در ایـران – و به‌درسـتی – به‌عنـوان
یــک فاکنرشــناس تمام‌عیــار شــناخته می‌شــود. این اثر از رمان‌های ماندگار ادبیات آمریکایی در تاریخ ادبیات جهان است.