وقتی وجود انسان وقف دیگری شده باشد، از خود چشم پوشیدن و همه چیز را به خود حرام داشتن کار آسانی است، و قلب و روح با سرمشقی شیرین پاک و تطهیر می شود. ولی وقتی آن صدای یاری دهنده و آرامش بخش بالاخره خاموش شد و درس های روزانه به پایان رسید، و آن وجود عزیز رخت بربست، و چیزی جز تنهایی و اندوه به جای نماند، جو عهد کردن به قولش را بسیار مشکل یافت. بنابراین در حالی که قلب خودش از فراق بت عزیزش اینطور رنج می برد، چگونه قادر بود پدر و مادر را هم تسلی دهد؟ و در حالی که بت با رفتن خود، همه ی گرمی و روشنایی و زیبایی آن خانه ی قدیمی را با خود برده بود، چگونه می توانست خانه را شاد و باروح سازد