چامسکی بر این نظر است که مغز ذهن انسان دارای استعداد ذاتی برای فراگیری زبان است و دستور زبان جهانی بخشی از این موهبت زیست شناسانه را تشکیل می دهد. چامسکی این نظریه را از جمله براساس شباهت موجود میان زبان های مختلف جهان و شیوه ای که کودکان زبان می آموزند مستدل می سازد کتاب مشهور او ساخت های نحوی نقطه عطفی نه فقط در زبان شناسی قرن بیستم بلکه در فلسفه روانشناسی و تاریخ شناخت شناسی به شمار می رود.