هیچ‌چیز یک انسان بی‌شعور را به اندازه روبه‌رو شدن با زنی که می‌داند چگونه بخواند، بنویسد و بیندیشد و در عین حال خصلت‌های زنانه خود را از قلم نیندازد، دچار وحشت نمی‌کند.

زندگی چقدر زیبا بود اگر قادر بودیم به کسانی عشق بورزیم که شایسته‌اش هستند‌.

امید خودت رو از دست نده. اگر من از این دنیای شپشوی نکبت‌زده فقط یک چیز رو یاد گرفته باشم، اون یک چیز اینه که تقدیر همیشه نبش یکی از تقاطع‌ها ایستاده

وقتی مرد پلیس از او پرسید که چرا می‌گرید، فرمین دستش را به گرد شانه‌های آن پلیس حلقه کرد و در همان حال که می‌گریست، گفت که می‌خواهد بمیرد. گفت که دست تقدیر، مسئولیت حفاظت از جان دخترک کوچکی را بر عهده‌ی او گذاشته بود؛ اما او به مسئولیت خود خیانت کرده بود و ندانسته بود که چگونه باید از آن دختر محافظت کند. گفت که از نظر او اگر هنوز اندکی نجابت در نهاد کائنات یا حتا شیطان وجود داشت همین امروز یا فردا باید کار این جهان به پایان می‌رسید؛ چرا که این هستی با این چنین شرارت نهفته در وجودش شایسته‌ی بقا و ادامه‌یافتن نبود.

آن شب در خواب دیدم که دیگر بار به گورستان کتاب‌های فراموش شده بازگشته‌ام. دوباره ده ساله بودم و پس از بیدار شدن در همان اتاق خواب قدیمی دوران کودکی‌ام، بار دیگر احساس کردم که خاطره و تصویر چهره‌ی مادرم از ذهنم پر کشیده است، و آن‌چنان که هر خواب‌زده‌ای در دلِ رویاهای شبانه‌اش نقش دانای کل را ایفا می‌کند، من نیز در همان عوالم به خوبی آگاه بودم که گناه از دست رفتن آن تصویر، تنها و تنها به گردن خود من است؛ چراکه نتوانسته بودم عدالت را درباره‌ی مسئله‌ی مرگ او به اجرا درآورم.