حمد و ثنای الهی در کلام مولا امیرالمومنین علی علیه السلام از مجموعه نیابش‌ها و ستایش‌های نهج‌البلاغه است که پیام صدریه و مرتضی سلمان نژاد ان را تالیف نموده اند. نهج‌البلاغه، گزیده سخنان امام علی‌بن‌ابی‌طالب است که توسط شریف‌رضی در رجب سال ۴۰۰ قمری تدوین گردید. رضی علت تدوین نهج‌البلاغه را پس از نوشتن کتابی در فضائل امیرمؤمنان، با عنوان «خصائص‌الائمهٔ» به درخواست جمعی از دوستان و اهل علم بیان می‌کند. «تدوین کتابی که گزیده سخنان امام در زمینه‌ها و موضوعات گوناگون از خطبه‌ها، نامه‌ها، پندها و دانش زیستن را در برداشته باشد. آن مردان فضل و دانش می‌دانستند که این سخنان، شگفتی‌های بلاغت و دُردانه‌های فصاحت و گوهرهای ادب و کلمات پر مغز و روشنگر دین و دنیاست و این مجموعه نفیس در هیچ کلام و کتابی یافت نمی‌شود. چون امیرمؤمنان-که درود خدا بر او باد- سرچشمه فصاحت و زایش‌جای بلاغت است و از آن بزرگوار گنج فرهنگ و ادب و قانون‌های آن پدید آید و هر سخنوری بر شیوه و روش آن حضرت ره پوید، و هر واعظ شیرین‌سخن و رساگویی از او کمک گیرد، و در عین حال امام در این میدان، گوی سبقت را از دیگران ربوده‌است و اوست پیشتاز و دیگران وامانده؛ زیرا کلام آن حضرت سخنی است که نور و نشانه خدایی دارد و از آن رنگ و بوی سخن نبوی تراود.