نمایشنامه “نکراسوف” را هجونامه ‎ای علیه متعصبان غربی طرفدار جنگ سرد می دانند که به موضوع پناهندگان و مهاجران روسی می پردازد. برخی خواسته اند این اثر را «مسخره بازی» توصیف کنند و ناقدی در این باره شک روا می دارد که: “نکراسوف چیست؟ لوده بازی؟ کمدی؟هجو؟ نمایشنامه به آسانی اجازۀ تعریف شدن نمی دهد. نکتۀ مسلم این است که ماجرا در فضایی اجتماعی و سیاسی روی می دهد…”
این نمایشنامه به بحبوحۀ جنگ سرد می پردازد. فریبکار بزرگی که پلیس در تعقیبش است بر حسب تصادف به خانۀ روزنامه نگاری می رسد. در آن روزهای پرشایعه، چون یکی از وزیران شوروی چند روز در انظار ظاهر نمی شود، فرصت خوبی است که روزنامه های جنجالی او را چون کسی که «آزادی را انتخاب کرده» بخوانند. و کلاهبردار حرفه ای تحت تعقیب پلیس بهترین کسی است که می تواند این وزیر به اصطلاح فراری باشد و لو دادن ها و افشای رازها بر تحول های جامعه اثر می گذارد. دستگاه های اطلاعاتی با علم به اینکه چه کسی در نقش وزیر فراری فرو رفته می خواهند از او بهره برداری کنند.
سهمی که سارتر در این اثر برای روزنامه های ارتجاعی و دروغ پرداز درنظر گرفت، باعث شد که روزنامه ها نیز دندان نشان دهند و با سکوت کاملا درخور ملاحظه این نمایشنامه را خفه کنند. “نکراسوف” تصویری از وحشت ها، هذیان ها، جنون و توهمات و افسانه پردازی های ضدکمونیست ها ارائه داده و در همه اجراهایش با اقبال تماشاگران تئاتر مواجه شده است.
سارتر روشنفکری کمونیست و اگزیستانسیالیست بود که البته هیچ گاه به عضویت حزب کمونیست درنیامد. او علاوه بر نمایشنامه نویسی و رمان نویسی، یک فعال سیاسی به حساب می آمد و از این جهت نیز تاثیرات فراوانی بر روشنفکران و هنرمندان زمانه اش گذاشت.