«تئاتر» واژه‌ای یونانی است که از ریشه‌ی فعل «دیدن» می‌آید. تئاتر فرانسه الهام گرفته از تئاتر یونانی است و در آغاز جنبه‌ی آیینی و مذهبی دارد و به زبان لاتین است، اما به‌تدریج زبان فرانسه جایگزین زبان لاتین می‌شود و زندگی روزانه‌ی چوپانان، بازی‌ها، دعواها و مشاجره‌هایشان به نمایش راه می‌یابد.
تاریخ ادبیات و هنر فرانسه از سده‌ی شانزدهم با واژه‌ی «رنسانس» درهم آمیخته است. از یک سو، رنسانس تغییرات عمیق اجتماعی و فرهنگی را سبب می‌شود و از سوی دیگر، فرانسه و بخشی از اروپا را وارد یک جنگ بی‌ترحم مذهبی می‌کند که اثرات خود را در سراسر این دوران حتی بر ادبیات و نمایش می‌‌گذارد.
نویسندگان هر گروه نسبت به آن واکنش ویژه‌ای نشان می‌دهند و ادبیات متعهد به وجود می‌آید.
دوره‌های بعد، عصر زایش سبک‌ها و نوع‌های گوناگون در نمایش و تئاتر است. هزلیات اسکارون و سیرانو دوبرژراک، تراژدی‌های پی‌یر کورنی، راسین و کمدی‌های مولیر، هر‌کدام یک حادثه‌ی مهم در هنر تئاتر است. اهمیت تئاتر تا جایی است که حتی فیلسوفان عصر روشنایی مانند ولتر‌، دیدرو ، روسو و دیگران به صف نمایشنامه‌نویسان می‌پیوندند.
با آغاز قرن بیستم و دو جنگ بزرگ جهانی، نگرش نویسندگان و نمایشنامه‌نویسان به تئاتر
به‌کلی تغییر می‌کند. در فرانسه ده‌ها نمایشنامه‌نویس جوان ظهور می‌کنند که هدفشان این گفته‌ی یونسکو است: «تئاتر عالی‌ترین هنری است که اجازه می‌دهد پیچیده‌ترین نیاز‌های عمیق ما را برای آفرینش جهان‌ها مادی کند.»