شنا می کردم و فکر می کردم. آب می خوردم و خون دل می خوردم. زیر آب بودم و انگار در آتش بودم. کاش نقاش بودم و همه آنچه به چشم سر و چشم خیال در کارون دیدم می توانستم به تصویر بکشم. غرق این افکار، غرق آب بودم و آب از سرم گذشته بود. بدتر از صدای خراش تیر ها بر سینه آب، موج گرفتگی آزارم می داد. مرا کم موج نگرفته بود اما موج گرفتگی درون آب، با همه ی آن ها فرق داشت. وقتی خمپاره ای به آب می افتاد موج آن مثل برق سه فاز درون آب پخش می شد و تا عمق جانم نفوذ می کرد. گویی با سوزن، روی استخوان می کشند و استخوانم تیر می کشید.