مکتب ادبی فقها با روش علمی نقادانه و واقع گرایانه پایه های زبان شناسی علمای ادب را به تکامل خود رسانده و تناقض آن ها را کشف نموده و ناتوانی آن در حل بسیاری از مشکلاتی که فرد فقیه نیاز دارد، اثبات می کند.

مکتب ادبی فقها توانست رشد ادبیات را با مبانی علمی و استوار در مقابل علمای ادب عرضه دارد و ضمن ساختن بنایی جامع و یکپارچه و محکم با قدرت تمام، وارد میدان جنگ ادبی شود و بسیاری پندارها و بافته های علمای ادب را ابطال کند و با ایجاد مکتبی پایدار و برگرفته از منابع معتبر، پیروز و موفق این میدان را ترک نماید.

کتاب حاضر مبانی و دیدگاه های سیبویه، این عالم بزرگوار را مورد بررسی قرار داده است و شیوه ی کتاب به این صورت است که ابتداء مبنا و دیدگاه سیبویه ذکر می شود و بعد به بررسی آن می پردازد که معمولا با تعبیر «صحیح آن است که» به بررسی دیدگاه های وی پرداخته شده است.

از میان شخصیت های ادبی، «سیبویه» از ستارگان درخشانی به شمار می آید که با تالیفات بی نظیر خود در ادبیات، خدمات شایانی را به دانش پژوهان علوم قرآنی ارزانی داشته است.
«عمرو بن عثمان بن قنبر سیبویه»، دانشمند و نحوی مشهور ایرانی و پیشوای مکتب نحوی بصره بود. منابع برای وی، کنیه های ابو بشر، ابو عثمان، و ابوالحسن را ذکر کرده اند که به کنیه نخست مشهورتر بوده است.
شهرت سیبویه به «الکتاب» است، که آن را به سبب ارزش و اهمیتش، قرآن النحو می خوانده اند. با ظهور الکتاب، مکتب نحوی بصره به ریاست سیبویه پدید آمد و در مقابل آن مکتب کوفه که کسایی در راس آن بود، شکل گرفت و اختلالات میان نحویان دو مکتب آغاز شد و تا قرن ها ادامه یافت.
قواعدی که سیبویه در «الکتاب» تدوین کرد، چندان مستحکم، استوار و جامع بود که تا قرن ها بعد نحویان نتوانستند چیز جدیدی بر آن بیفزایند و تنها به شرح و تبیین آن بسنده کردند.