به آن لحظه‏‌ای که از وسط روز منتظرش بودم، نزدیک شدم. خداخدا کردم ناخوش نباشد و زود موافقت کند. نمی‏‌دانستم چطور شروع کنم. گیر کرده بودم. داشتم پس‏‌وپیش می‏‌کردم حرفی را که می‏‌خواستم بزنم که یکهو سمیه پرید وسط و گفت: «آقاجونی! عبدالله می‏‌خواد بره توی ارتش تفنگ دستش بگیره!» یک لحظه گُر گرفتم. هم خوشحال شدم که کارم را ساده کرد و هم ناراحت که چرا گند زد به مقدماتی که برای پیش کشیدن موضوع چیده بودم. با آن عبارت «آقاجونی» که مختص خودش است و هیچ‏کس جز او این‏طور آقاجون را صدا نمی‏‌کند، دوپایی پرید وسط قصه. حالا باید منتظر واکنش آقاجون می‏‌ماندم.همین که شنید، سرش را چرخاند سمتم و با حالتی از عصبانیت گفت: «عبدالله! آبجی‏ت چی می‏گه؟»