سته به کشور و اقلیم زادبوم، سال‌هایی از میان دهه‌ی چهارم تا اواسط دهه‌ی ششم زندگی، می‌تواند میانسالی خوانده شود. سال‌هایی که آماده می‌شویم، برای مواجهه با دردها، فقدان‌ها و البته اگر بخت‌یار باشیم، تازه رسیده‌های خودمان: فرزندان، نوه‌ها، برادرزاده‌ها، خواهرزاده‌ها و … . سال‌هایی که نه پیرسالیم و نه جوان. سال‌هایی که انتظارات خودمان از خودمان هم‌عرض انتظارات دیگران از ماست؛ و البته سال‌هایی پر از پرسش و اندوه: آیا آن‌طور زیسته‌ایم که به خود ببالیم؟ یا اگر به آن بنگریم همانند سامرست موام در «حاصل عمر» با خود می‌گوییم: «هرگز این احساس در من از میان نرفت که… زندگی‌ام یک سراب بوده است… که حتی همان موقع که مشغول ایفای نقشم در آن بودم، می‌توانستم از بیرون به آن بنگرم و آگاه باشم که سرابی بیش نیست.» کریستوفر همیلتون در کتاب «میانسالی» درست در زمانی که خودش در همین میانه‌ی زندگی ایستاده، به آن نظر دقیق‌تر و جامع‌تری انداخته و سعی کرده تجربه‌ی زیستن زندگی در لحظه‌ی میانسالی را در حرکت میان فلاسفه و هنرمندان و البته هرآنچه خودش از زندگی دریافته، واکاوی کند. کتاب همیلتون، هم‌چون جستاری فلسفی و درعین‌حال خودنگارانه، در پی دریچه‌ای‌ست گشوده، به خوشی‌ها و مصائب دورانی که سرشار از تشکیک است؛ تشکیک نسب به زندگی از سر گذشته با فهم و تدقیق و پرسش از این نکته‌ی حیاتی که به مرگ نزدیک‌تریم تا به زندگی