والر: الیز زیبای من، پس آن قول اطمینان بخشی که از روی لطف در مورد علاقه خویش به من دادید و مرا در شور و سرمستی فرو بردید، چرا اکنون شما را افسرده و غمگین می بینم؟ می بینم که با تأسف آه می کشیدید. به من بگویید، آیا از این تأسف می خورید که مرا شاد و مسحور کرده اید و از این وعده ازدواجی که به من داده اید پشیمانید و به عشق من نسبت به خودتان بدگمانید؟
الیز: نه، والر نمی تونم از کار خود پشیمان باشم. حتی خود را نیرومندتر احساس می کنم و توانایی آن را ندارم که آرزو کنم، کاش اوضاع این گونه نبود. راستش را بگویم نگران عاقبت کارم، می ترسم مبادا بیش از آنچه باید شما را دوست داشته باشم.