من دیگر ما _ کتاب چهارم: بازی های عسلی و عسل های بدلی

این کتاب به سبک جذاب و تازه با تکیه بر روش های دینی به نکات تربیتی کودکان و نوجوانان می پردازد. «بازی» کردن یکی از نیازهای کودک و نوجوان است که نویسنده سعی کرده است با دیدگاهی روانشناسانه در پرتو هدایت دینی آن را بررسی نماید. بازی بچه ها  اگر تناسب چندانی با  ساختار روانی کودک نداشته باشد، نه تنها باعث رشد او نمی شود بلکه او را دچار آسیب های جدی روحی و روانی کرده و در رشد فکری و جسمی او اختلال ایجاد می کند.

این کتاب در سه بخش مطالب خود را ارائه می دهد:

• یک لیوان آب، یک لقمه غذا و یک دست بازی با طعم محبت
• فرزندت سوء تغذیه گرفته حواست هست؟
• نشانه های سالم بودن غذای بازی

در بخش نخست به ارتباط بازی و محبت  و اهمیت این دو در رفتار والدین و کودکان آشنا می شویم؛ نویسنده برای روشن کردن هرچه بهتر موضوع به حکایتی از برخورد محبت آمیز پیامبر(ص) با نوه­هایش در هنگام بازی اشاره می­ کند.

قسمت دوم نیز جدی نگرفتن بازی به عنوان یکی ازمنابع تأمین انرژی و نشاط فرزندان را یادآوری کرده و بازی های نامناسب را سوء تغذیه روحی آنان می داند. در این مبحث  خود بچه ها نیز یکی از عوامل این مشکلات معرفی می شود؛ بچه ها با عادت کردن به رسانه و عدم تحمل دردسر سرگرمی های  غیر رسانه ای، زمینه های نارسای مطرح شده در این بخش را فراهم می سازند.

بخش پایانی نیز مشخصات بازی سالم و مناسب برای بچه ها را ذکر می کند. این بخش شامل دوازده فصل است که به مطالبی مانند: مشارکت والدین در بازی، فعال بودن و تحرک داشتن، انتخابی بودن بازی، واقعی و طبیعی بودن بازی، تحریک خلاقیت کودکان و… پرداخته است.

« برخی از بازی ها، رقابتی هستند؛  مثل لِی لِی. برخی هم  با همکاری یکدیگر، انجام می شود؛ مثل ساختن یک خانه. این نوع بازی ها، در کنار بازی های رقابتی، در رشد تربیتی کودکان، تأثیر ویژه ای دارد. بچه ها در این بازی ها، روحیه سازش و همکاری با دیگران را پیدا می کنند. لذتی که بچه ها از این بازی ها می برند، متفاوت از بازی های فردی یا رقابتی است. به همین دلیل هم باید در میان بازی های بچه ها، این نوع از بازی حضور داشته باشد.»