«منِ او» رمانی عاشقانه است که با نگاهی خاص، پدیده عشق را به سرانجام می رساند. «رضا امیرخانی» همان طور که از او انتظار می رود به قصه اش مسیر می دهد، مسیری که همیشه سعی می کند درست و دقیق طراحی شود و خواننده را فقط غرق چند گره و تعلیق بیهوده نکند.

داستان « منِ او» روایت عاشقی بزرگ بین علی فتاح نوه حاج فتاج تاجر قند و مهتاب، دختر کلفت خانه است. قصه در فضای رضاخانی 1310 روایت می شود و نویسنده توانسته به خوبی از پس فضاسازی آن روزها برآید. او ما را در عین مشکلات سیاسی و خفقان آن دوران با صفای خاطر مردم آن دوره آشنا می کند که هیچ گاه اصالت را با نام و نان عوض نکردند. کسانی مثل خاندان فتاح که با وجود ثروت فراونشان هنوز انسانیت را رتبه برتر می دانستند.

قصه عاشقانه امیرخانی با تم سیاسی و عرفانی همراه می شود و عشق زمینی نشسته در جان علی را به یک عشق آسمانی و کمال گرا تبدیل می کند و تا آنجا جلو می برد که آن دو شیفته وصالشان را در آسمان ها جستجو می کنند. نقش درویش مصطفی در این داستان ما را با مکتب عارفانه – عاشقانه مولانا متصل می کند و می فهماند که حرکت درست همیشه در کنار یک راهنما با  نفس قدسی و پاک ممکن است.

راوی قصه گاهی خود نویسنده و گاهی قهرمان داستان علی فتاح است که در طول کتاب ما را همراهی می کنند. این کتاب مروج نگاه انسانی و آسمانی به ماجراهای زندگی است که می تواند باعث تکامل روح آدمی شود.

«… اما من حال هیچ کاری را نداشتم. حتا حال خوردن را. باب جون توی بستر افتاده بود. از صبح تا شب زیر لب ذکر می گفت. کمردرد او را از پا انداخته بود. مریم هم که با من حرف نمی زد. خودش را در یک اتاق زندانی کرده بود. تا کسی توی اتاقش می رف، با دستمال اشکش را پاک می کرد و خودش را مشغول تابلویش نشان می داد…»