جنگ شهرها و ساختمان‌ها و خانواده‌ها را متلاشی می‌کند اما زمان و شیوۀ ساخت داستان‌ها را نیز در هم می‌ریزد. ما انسان‌ها می‌خواهیم که در صلح زندگی کنیم و صلح را برای عزیزانمان فراهم آوریم اما شرایط وادارمان می‌کند تصمیماتی بگیریم که امیدوار بوده‌ایم هرگز مجبور به اتخاذ آنها نباشیم. هرکدام از تراژدی‌های قرن بیستم ــ گولاگ، هولوکاست، قتل‌عام ارامنه، کشتار همگانی کامبوج، جنگ بوسنی و بسیاری فجایع دیگر ــ ویژگی‌ها و خاستگاه‌های تاریخی و فلسفی منحصربه‌خودی دارد که چه‌بسا هرگز دوباره تکرار نشود، اما کردار آدمی در ویرانی و سرکوب و هتک حرمت همنوعانش تکرار خواهد شد. از دوستان و همسایگانمان دشمن می‌سازیم و قربانی‌هایمان را پست و شیطان‌صفت و مستحق تبعید و شکنجه و مرگ می‌دانیم.

«منظومه‌ای از پدیده‌های حیاتی» داستان دهکده‌ای دورافتاده در چچن در آخرین روزهای دسامبر ۲۰۰۴ است. حوا، دختربچهٔ هشت‌ساله در جنگل پناه گرفته است. سربازان روس را می‌بیند که پدرش را می‌برند و خانه‌شان را به آتش می‌کشند. احمد، همسایه و دوست دیرین پدرش، او را با خود می‌برد و به بیمارستان بمباران‌شده‌ای پناه می‌برند که سونیا، یگانه پزشک آنجا، به مداوای مجروحان جنگ داخلی مشغول است. و در طی پنج روز پرماجرا سونیا، ناتاشا، احمد، حوا، حسن و رمضان به گذشته‌هایشان برمی‌گردند تا اسرار درهم‌پیچیده‌ای از عشق و خیانت و بخشش را برملا کنند که زندگی آنها را به هم وصل می‌کند و سرنوشتشان را رقم می‌زند.

روایت «منظومه‌ای از پدیده‌های حیاتی» به‌طور مستقیم و خطی در برابر آن شیوۀ تکراری و پوچی که شخصیت‌ها روایت آشفته‌شان را سرهم می‌کنند کم می‌آورد. تمام شخصیت‌ها در «منظومه‌ای از پدیده‌های حیاتی» می‌کوشند زندگی‌های تکه‌تکه شده‌شان را کنار هم بگذارند و روایت کنند. همچنان‌که هر شخصیت می‌کوشد تا آنچه را که از دست رفته نجات دهد، رمان نیز داستان‌های فردی آنها را به کلیتی مشترک وصله می‌زند.

«منظومه‌ای از پدیده‌های حیاتی» اولین اثر آنتونی مارا است که تا کنون برندۀ جوایز متعددی از جمله جایزۀ جان لئونارد از طرف حلقۀ منتقدان کتاب ملی امریکا، جایزۀ بارنز و نوبل برای بهترین نویسندۀ نوقلم، و جایزۀ ادبی آتن در یونان شده است.