« ملودی سکوت» داستان تلاش­ بی­نهایت یک کودک برای نشان دادن توانایی­های کم نظیر و بی نهایتش است. «ملودی» خودش را این­گونه معرفی می­کند:

« من نه می­توانم حرف بزنم، و نه می­توانم راه بروم. غذایم را هم باید کس دیگری در دهانم بگذارد و برای دستشویی رفتن هم به کمک نیاز دارم. رسماً موجودی بی­مصرف و از کار افتاده­ام.

ماهیچه­های دست­ها و بازوهایم خیلی خشک و منقبض هستند؛ با این حال می­توانم دکمه­های کنترل تلویزیون را فشار بدهم و به لطف دستگیره­های روی چرخ ویلچر، آن را به حرکت بیندازم. محال است قاشق یا مداد را دست بگیرم و از دستم نیفتد. تعادلم هم به مویی بند است…»

«ملودی» در روایت زندگی خود سعی می­ کند نشان دهد شالوده انسان وابسته به فیزیک طبیعی او نیست، بلکه قدرت بشر در ذهن و روانش شکل می­ گیرد و برای بروز آن راهی به جز مقاومت و صبر ندارد؛ آن قدر صبر که بلاخره روزنه­ ای برای آرزوهایش پیدا شود تا او بتواند آنچه را که در لایه ­های قدرتمند ذهنش دارد به دیگران نشان دهد.

چه کسی می­توانست حدس بزند یک دستگاه روزی نجات دهنده باشد؟ دستگاهی که «ملودی» را به آروزیش رساند. دستگاهی که استعداد «ملودی» را به عرصه ظهور رساند، می­ توانست کلمات مورد نظر او را به گوش دیگران برساند. برای او این اتفاق هیجان­ انگیزترین اتفاق زندگی به حساب می­ آمد. حالا او برای بروز خودش یک رابط داشت. توصیف اولین بیان احساسش در قالب کلمات، خواندنی هستند:

« به حدی خوشحال بودم که دلم می­ خواست آن دستگاه را بغل کنم اما به نظر کار احمقانه ای می­ آمد…

… باورم نمی ­شد که پدرم داشت از لحظه­ ای که من اولین کلمه­ ام را می­گویم فیلم می ­گرفت… با دقت تایپ کردم و بعد دکمۀ دستگاه را زدم.

• سلام مامان. سلام بابا . من خیلی خوشحالم.

چمشان مادرم پر از  اشک شد و نوک بینی­ اش قرمز شد. خیلی  احساساتی شده بود.

وقتی فکر کردم متوجه شدم که تا به حال حتی یک کلمه هم  به طور مستقیم به پدر و مادرم نگفته ­ام. پس چند دکمه را فشار دادم و بعد ماشین جمله­ ای را که تا به حال نتوانسته بودم به زبان بیاورم، گفت:

• دوستتون دارم…»

«شارون ام.دراپر» در این اثر، خواننده را در همۀ لحظه­ های قهرمان قصه شریک کرده و تا پایان نمی­ گذارد به همزاد پنداری مخاطب لطمه­ ای وارد. ترجمه سلیس و روان «مطهره ابراهیم زاده» در جذابیت این اثر بی ­تأثیر نخواهد بود.