نویسندۀ کتاب، در توضیح اثر در خود گفت: اگر از جنبه‌های معنوی، پیرامون وجود مقابر پیامبران در ایران و پایداری‌شان تاکنون صرف نظر کنیم، در بررسی‌های انجام شده در این زمینه با دو پرسش کلیدی مواجه بودیم: در ابتدا چرایی جغرافیایی موضوع مطرح بود و اینکه علت حضور پیامبران در خاک ایران – در حالی که اکثریت این پیامبران از قوم بنی‌اسرائیل و فرستاده شده برای هدایت این قوم بودند- چه بوده‌است؟ برای رسیدن به پاسخ، چراییِ تاریخی موضوع اهمیت پیدا کرد چرا که نیازمند داده‌ها و اطلاعات تاریخی بودیم. در ابتدا منابعی که برای اولین بار نام این بزرگان را در خود ذکر کرده بود، مطالعه کردیم که این منابع شامل بخش عهد عتیق از کتاب مقدس و سپس قرآن کریم بود و با توجه به رویکرد تاریخی عهد عتیق و اطلاعات مندرج در آن دریافتیم که اکثریت این پیامبران در منطقۀ میان‌رودان، سرزمین فلسطین و اردن می‌زیسته‌اند. در کتاب مقدس اشارات متعددی به سرزمین پارس (ایران) شده‌است که عمده مطالب ذکر شده مربوط به دوران هخامنشیان و دورۀ اسارت دوم یهودیان در بابل است که در نهایت با تصرف بابل توسط کوروش هخامنشی و آزادی یهودیان، بسیاری از آنان به ایران آمده و در این خاک اقامت گزیدند. از اسارت اول یهودیان که در نتیجۀ حمله آشوریان به سرزمین مقدس و آوارگی یهودیان بود، نیز در برخی منابع یاد شده و ذکرِ آن رفته که عده‌ای روانۀ سرزمین‌های شرقی به ویژه ایران شده‌اند.