آسیب روانی مثل یک زخم است که دلمه بسته، اما کاملاً خوب نشده. به‌نظر بسته شده است؛ اما عفونت زیر پوست جا خوش کرده. چرک می‌کند؛ حتی وقتی خبر نداریم یا به‌شکلی نادیده‌اش می‌گیریم. اما اگر زخم را بتادین نزنیم و تمیزش نکنیم، چه اتفاقی می‌افتد؟

آسیب روانی رویدادی است که خارج از تصور پیش‌فرض ما از دنیا و چگونگی سازوکار آن، اتفاق می‌افتد. واکنش تروماتیک زمانی صورت می‌گیرد که توانایی ما برای مقابله با آنچه پیش آمده، به فنا می‌رود. و این به بخش‌های دیگر زندگی‌مان هم آسیب می‌رساند.

اگر همه‌چیز سر جای خودش باشد و آب از آب تکان نخورد، مشکلی احساس نمی‌کنیم؛ اما وقتی اوضاع بغرنج می‌شود چه؟ وقتی مرکز فرماندهی مغز نتواند اتفاقات کوفتی‌ای را که در حال رخ‌دادن است، کنترل کند، این‌ پیامدها به وجود می‌آید:
اعصابمان خرد می‌شود؛
به چیزهای مهم کوفتی‌ای که باید توجه کنیم، محل نمی‌گذاریم؛
دائم حس دل‌مردگی داریم؛
برای بقیه تره هم خرد نمی‌کنیم؛
آشغال‌پاشغال‌هایی می‌خوریم که مطمئنیم ذره‌ای برایمان خوب نیستند؛
کارهای مسخره‌ای می‌کنیم که می‌دانیم چه عواقب افتضاحی دارند.
هیچ‌کدام از این کارها به لعنت خدا نمی‌ارزند و فایده‌ای ندارند؛ اما می‌توان گفت قابل‌درک و منطقی هستند.