اگر زندگی فیلسوفانه همچون یک دارایی در انحصار نخبگان و تحصیل کردگان دانشگاهی نیست و بلکه جزئی از وجود انسان و قطعه ای از میراث بشری است پس در درجه اول متعلق به انسان های عادی ،است تمامی آدمیان همه ابعاد زندگی اندیشمندانه فارغ از اینکه در نهایت چقدر پیچیده ،باشد از پرسش های ساده ای سرچشمه میگیرد که در زندگی روزمره به ذهن خطور می کند یک زندانی محبوس در سیاه چال یک کارگر سخت کوش یک مادر خانه دار همگی با اندیشیدن به جایگاه و منزلتی می رسند که کاملاً در تضاد با نگاه منفی و سطحی اطرافیان ظاهر بینشان است.
چیزی در ما هست که میخواهد یاد بگیرد صرفاً بخاطر عطشی که به یادگیری دارد. زندگی فیلسوفانه اگر به درستی درک شود، فضایی از خلوت گزینی و پرهیز از هیاهو در درون انسان می پروراند فضایی که در آن اندیشیدن حقیقی رخ می نمایاند اندیشیدنی که فی نفسه لذت بخش است، خالی از رنگ و بوی تظاهر و منفعت طلبی. در چنین فضاییست که پرسش هایی اساسی در عمق افکار آدمی طنین افکن می شود؛ فلسفه ی آفرینش معنای سعادت و شادی واقعی مفهوم جامعه ی عادل و و از این فضای خلوت و عمیق، فلسفه، ادبیات، هنر و ریاضیات بیرون تراوش می کند.