مسئولیت درختی است که زمینه اش شناخت ها هستند و ریشه اش اعتقاد ها و بهارش بحران ها و حادثه ها و گرفتاری ها.
هنگامی که زمینه ها غنی بودند و سرشار و ریشه ها محکم بودند و زنده، در هر بهاری این درخت شکوفه می دهد و بار می آورد و حتی هیچ آفتی نمی بیند، چون آفت ها از کمبود تغذیه و فقر زمینه ها مایه می گیرند.
در زمینه ای که انسان مجهول است و هستی مجهول است و نقش انسان هم مجهول، در این زمینه، ریشه ی عقیده ای زنده نخواهد ماند و در این کویر، اعتقادی سبز نخواهد شد و مسئولیتی نخواهد رویید.