قرن نوزدهم دوران مخاطب متوسط هنرمند متوسط و زندگی متوسط بود و ایبسن از نسل دوم کسانی بود که در این زمینه با دوری جستن از طبیعت نگاری محض،اما با بهره برداری از نگاه علمی ناتورالیسم به پدیده ها سر آن داشت که این مخاطب متوسط و زندگی متوسط را چنان بپروانند که خیال انگیز و شاعرانه باشد،یعنی از طبیعی نگاری محض دوری کند تا بتوانند شالودی تئاتر مبتنی بر روالیسم تحلیلی را استوار کندایبسن بای گام نهادن در مرحله ی رئالیستی تصمیم دشوار و شجاعانه ای گرفت:تظاهر و تن دادن به میان مایگی جامعه ی میان مایه مردم میان مایه و هنر میان مایه این سبک کار او به مذاق چخوف و استریندبرگ خوش نمی آمد. هر دو گور گذشتگان را شخم می زدند ایبسن اما میخواست در مه میان مایگان بماند و همچنان به نوشتن نمایشنامه های خوش ساخت ادامه دهد همیناستکه جدال اوبا سنت ادبی ومعیارهای زیبا شناختی رایج در اندازه های یک اصلاح طلب یا یک بنیان گرای محافظه کار بود و نه بیشتر.او از شاعرانگی برای فاصله گرفتن از ناتورالیسم استفاده میکرد اما نمیخواست باواژگون کردن سنت دران پیشینیان مخاطب میان مایه را تحقیر کند و یا با نقلید از پیشینیان به این میان مایگی دامن بزند مرغابی وحشی الماسی است که همه ی این وجود راه دارد.