این کتاب ترجمه و کتاب «الغیبة (للطوسی)» شیخ طوسی است که به قلم مجتبی عزیزی، به فارسی ترجمه شده است.
کتاب شریف غیبت شیخ طوسی، از معتبرترین و قدیمی‌ترین آثار شیعه می‌باشد که از جهت نزدیک بودن به عصر غیبت صغری، جزء معدود آثار برجای‌مانده از علمای سلف می‌باشد و پژوهشگران و محققان مباحث مهدویت و انتظار، به‌عنوان چشمه‌ای زلال و ناب به آن نگریسته، از آن سیراب می‌گردند؛ لذا با بررسی ترجمه‌های قدیمی موجود، این اثر گران‌بها، با قلمی نو و تحقیقی جدید، ترجمه شده است.
در بخشی از کتاب آمده است:
” از جمله ادله ای که بر امامت صاحب الزمان (ع) و صحت امکان غیبت ایشان دلالت می کند، روایاتی است که دو طایفه مختلف و متفاوت، هم از اهل سنت و هم از امامیه روایت کرده اند، مبنی بر این که ائمه (ع) بعد از پیامبر (ص) دوازده نفرند، نه یک نفر کم و نه یک نفر زیاد. وقتی که این دسته از روایات ثابت شد، هر کسی که قائل به این روایات باشد به امامت دوازده امام یقین پیدا می کند؛ چنان که ما به امامت آن ها معتقد هستیم و همچنین یقین پیدا می کند به وجود امام زمان (ع) و امکان غیبت ایشان، چرا که اگر کسی نسبت به بخشی از این عدد مخالفت کند، نمی تواند امامت را کمتر از این عدد قرار دهد. [مثلا بگوید یازده امام هستند یا کمتر] بلکه می بایست به بیشتر از دوازده امام معتقد باشد [که این هم باطل است]. “