بسیاری از داستان های این اثر را با وجود تعلیق و فراز و فرودهایش می توان همانند یک تابلوی نقاشی ساعت ها به نظاره نشست و از مناظر مختلف اتفاقات شکل گرفته در آن را مورد توجه قرار داد.

مفاهیمی مانند مرگ، زندگی، خانواده و حتی ایثار در این مجموعه خود را به خوبی پیش چشم مخاطب متبلور می کنند و توانایی نویسنده در تعریفی تازه و بدیع از خود را به رخ مخاطب می کشند.

از دیگر ویژگی های این اثر باید به زبان و فضاسازی زبانی بسیار پخته و تکنیکی آن اشاره داشت. میرحسینی در داستان های این کتاب سعی کرده زبان را در خدمت فضاسازی برای روایت در بیاورد. گاه در یک داستان شاهدیم که نویسنده با تلفیق زبان واقعیت و رویا و حتی استفاده از استعاره های زبانی اسطوره ای سعی دارد تا مخاطب را به فضای داستان نزدیک کند و گاه در یک داستان دیگر از این مجموعه شاهدیم که زبان با کمال ایجاز و سادگی و دور شدن از هر نوع هجو و کلات اضافه سعی کرده است تا بیشتری پتانسیل را در خدمت حس برانگیزی برای مخاطب داشته باشد.

نویسنده در این مجموعه سعی کرده تا بیشترین وام گیری از المان های زندگی خانوادگی را برای خلق موقعیت های داستانی مورد استفاده قرار دهد و از این منظر داستان های او را نه تنها نمی توان مونولوگ های موقعیتی و روایی قهرمان هایش دانست بلکه می توان به جرات آنها را تلاشی برای کشف و بازگو کردن دیالوگ های بدیع و موقعیت های خاص داستانی در فضای اجتماعی امروز ایران به شمار آورد.