در ایران ما برعکس فرنگستان که امروز دیگر مردم شهر نشین عموما اجاره نشین هستند اغلب دودمان ها و خانواده ها پشت اندر پشت و تبار اندر تبار اباعن جد در همان شهر و همان محله و همان کوچه و همان خانه بزرگ شده. همان جا نشو و نمای یافته اند و به همین ملاحظه شاید بتوان گفت که وطن پرستی محلی یعنی علاقه به شهر و محله و کوچه و خانه عموما بیش تر از فرنگستان است. در شهر های فرنگستان و مخصوصا در شهر های بزرگ اهل یک محله که جای خود دارد ولی حتی مردم یک کوچه و یک گذر و از آن هم بالاتر حتی سکنه طبقات مختلفه یک عمارت و همسایگان دیوار به دیوار یا اصلا همدیگر را نمی شناسند و یا تازه وقتی هم بشناسند در موقع رفت و آمد و تردد در دالان و سراسری عمارت و در پیچاپیچ پلکان وقتی به هم می رسند یا مانند اشخاصی که میان شان شکرآب صد ساله است و دشمنی خونی موروثی با هم دارند نگاه هایی به هم می اندازند که از نظر انداختن شتر به نعلبند حکایت می کند یا اصلا چنان وانمود می کنند که از بیخ همدیگر را نمی شناسند و…