من واقعیت خود را نقاشی میکنم. فقط همین را می دانم که نقاشی میکنم زیرا محتاج نقاشی ام، و همیشه هرچه را از ذهنم می گذرد، بی هیچ فکر و ملاحظه دیگری بر بوم میکشم.
آنچه از ذهن فریدا میگذشت و به هنرش راه می یافت، برخی از بدیع ترین و شورانگیز ترین تصاویر قرن بیستم بود. او با نقاشی کردن ازخودش در حال خونریزی، گریستن و شکستن، ماهیت درد خود را به هنری صریح و در خور توجه که با شوخ طبعی و خیال پردازی تعدیل می شد بدل میکرد. خود زندگینامه مصور فریدا که همواره خاص و شخصی است، و بیش از آن که به لحاظ گستره فراگیر باشد، جستجو گرانه است، شدت و قدرت عجیبی دارد؛ قدرتی که می تواند توجه بیننده را به شیوه عذاب آوری به خود جلب کند.