دایموند در این کتاب فروپاشی برخی تمدنها را بررسی کرده و 9 عامل را که در این فروپاشیها موثر بوده معرفی می کند. اما تاکید اصلی آن بر نقش تخریب زیست گاه و محیط ریست است. سپس در ادامه مثالهایی از مناطق موفق در جلوگیری از فروپاشی را بررسی می کند و در نهایت نمونه هایی از کشورهای در خطر را معرفی می کند. کتابی است بسیار خواندنی و هشدار دهنده که به هنرمندی شواهد را در کنار هم قرار داده است.
در فصل اول که سرنوشت جزیره ایستر بررسی می شود دایموند معتقد است که ساکنان جزیره پس از اینکه منابع جزیره کاهش یافت به جنگ و نزاع پرداخته و حتی آدمخواری شد. اما روتخر برخمان در کتاب تاریخ امید بخش (نشر پارسه) معتقد است که دایموند بر اساس منابع صحیحی قضاوت نکرده و چنین اتفاقی نیفتاده است و دیدگاه بدبینانه ای دارد.
همچنین در فصلهایی که در مورد چین و استرالیا به عنوان دو کشوری که به شدت در حال استفاده از منابع طبیعی خود بوده و در حال تخریب سریع هستند بین استرالیا و چین تفاوت گذاشته و معتقد است که چون استرالیا کشوری با رویکردی غربی است احتمال فروپاشی ندارد. دلایل ارائه شده بین دو کشور کمی نژادپرستانه و با دید غربی است.