شهاب قهرمانی که هم دست دشمن شد. هیچ کس دیگر حرفم را باور نمی کندو آبروی خوم و خانواده ام…چشمانم را محکم بستم و فشار دادم. کلمه ی هن دست در ذهنم پیچید و بعد خاطره ای از ته ذهن شلوغم خودش را جلو کشید.عابس روی پشت بام خانه ایستاده بود .این دیگر چه خاطره ای بود؟مغزم را چلانده. یادم افتاد.
سال ها پیش وقتی دشمن من را دزدید به عابس هم تهمت هم دستی با دشمن زده بودند و همین چند ماه پیش روی پشت بام خانه عابس یک چیزی گفت.چه بود؟ ابروهایم بالا رفت.جمله ای آشنا در سرم نقش بست: حتی اگه همه ی آدم ها دور انداختنت امام زمان صدات رو می شنوه.

روی صندلی نشست و گفت : داری با قدرتت به آدم ها صدمه می زنی.
– آدم ها دارن به من صدمه می رنن. بهم گفت موش آزمایشگاهی!
– تو موش آزمایشگاهی هستی؟
بلند گفتم : نه نیستم ؛ ولی مثل توهم قوی نیستم که هر حرفی رو تحمل کنم.
بلند شد و گفت: پس خودتو قوی کن. نمی فهمی محور نقشه هاشون ضعف توئه؟
عصبی خندیدم و گفتم: فقط ضعف من؟
عابس یکه خورد و گفت: حق با توئه.
به سمت در رفت. گفتم: منظور من ماجرای پارک و آتیش سوزی نبود.
عابس ایستاد. چشمانم را جمع کردم.فکر کنم خراب تر شد. برگشت و گفت: دفاعت رو بالا بگیر و اجازه نده حرف هایی که پایه نداره به صورتت بخوره و از پا بندازدت.

معاون گفت: بعضی آدم ها با تنبیه آدم میشن.
خواستم چیزی بگویم که عابس دستش را روی پایم گذاشت و گفت :اجازه نمی دم این طور حرف بزنین.
معاون خندید و گفت:اصلا شما باچه عنوانی اینجاییم که اجازه بدین یا ندین؟!
-به عنوان خانواده اش. من خانواده شم و اجازه نمی دم بهش توهین کنین!
چشمانم درشت شد و پایم از حرکت ایستاد. نگاهش کردم. باورم نمی شد از من از من دفاع کرده باشد.