عطای رویاهایت را به لقایش نبخش

وقتی به چیری اعتقاد دارید،فرمان بی چون و چرایی به مغز خود صادر می کنید تا واکنشی معین نشان دهد،به عنوان مثال،ممکن است کسی از شما قدری نمک خواسته باشد و شما در حالی که به آشپزخانه می رفته اید با خود فکر کرده اید :من که جای نمکدان را نمی دانم بعد چند قفسه را گشته اید و سرانجام گفته اید: نمی توانم نمکدان را پیدا کنم . آن گاه آن کس که با اطمینان قدم به داخل آشپزخانه گذاشته و در کنارتان ایستاده است . بعد به چیزی که درست در جلو چشمتان بوده اشاره کرده و گفته این چیست؟
و شما آن وقت متوجه نمکدان شده اید!آیا نمکدان،از اول در آنجا بوده است؟پس چرا آن را ندیده بودید؟علتش این است که اصلا به وجود نمکدان در آنجا عقیده نداشتید.
به محض این که عقیده ای را بپذیریم،آن عقیده فرمانروای اعصاب ما می شود و نیرویی پیدا می کند که می تواند قابلیت های حال و آتی ما را افزایش دهد یا به نابودی کشاند.