عاشورات

و شمر بن‌ذی‌الجوشن با شش پیاده از خاصگان خویش آهنگ وی کردند، و تنی چند سوی خیمه‌ها رفتند. حسین گفت: ای پیروان آل‌ابوسفیان! اگر نه شما را دین است و نه از روز محشر می‌ترسید، باری به این جهان خویش آزاده باشید.

پس حسین دست از جنگ با این پیادگان بازنمی‌داشت تا سی‌وچهار جای جراحت کردند او را به شمشیر، و سی جای به تیر و نیزه، و خون بسیار از وی رفت، و تشنگی چیره شد.

پس پیادگان را گفت گِرد او گیرید. پیادگان گرد حسین گرفتند، و او به هر حمله که می‌کرد چند تن از ایشان می‌افکند. عمر بن‌سعد گفت: مردی دیده‌اید که همه اهل بیت او پیش وی بکشته‌اند و او را چندین جراحت کردند و چندین سپاه گرد وی گرفته‌اند و او از جان نومید شده با این دل مردی که این مرد راست.

و عمر بن‌سعد آهنگ کشتن وی کرد. چون به نزدیک آمد، حسین گفت: تو آمدی بکشتن من. عمر بن‌سعد شرم داشت و بازگشت.

سست گشته بود از تشنگی. بنشست، و هر کس می‌آمد که او را بکشد اندیشه می‌کرد که چه کنم با خون وی به گردن، پس بازمی‌گشت.

و خون از دهان حسین می‌آمد، و مبارز می‌طلبید و هر که پیش آمد کشته شد، و از سواران ایشان می‌کشت تا یکی بر پهلوی او نیزه زد و تیر و سنگ بر او می‌انداختند، و اسب او زدند تا بیفتاد و پیاده ماند.