مسافرینی که در قدیم ازشیراز به سوی شمال شرقی می رفتند بعد از عبور از رودخانه ی«کور»
به یک تپۀ مرتفع می رسیدند و قلعه ای بالای آن تپه می دیدند که دیوارهایش سنگی و
دارای هشت برج بود وآن را به اسم قلعۀ « استخر» می خواندند.آن قلعه ‎را‏ در قسمتی ازتپه
ساخته بودند که از آنجا تا قلۀ تپه مقداری فاصله بود وازاین جهت قلعه را درآنجا ساختند
که آب باران و برف ازبالا وارد قلعه گردد وانبارهای آب را پرکند. انتخاب آن تپه برای
ساختن قلعه واینکه آب سکنه ازباران و برف تأمین شود این فکررا به وجود می آورد که شاید
آن قلعه را اسماعیلی های باطنی ساخته اند، اما می دانیم که باطنی ها در پیرامون شیراز قلعه
نداشتند واگر آن قلعه امروز وجود داشت باستان شناسان از روی اسلوب معماری قلعه
می فهمیدند که درچه تاریخ ساخته شده، اما قلعۀ استخررا بعد ویران کردند تا اینکه
پناهگاه سرکشان نباشد. محال بود مسافری از پای تپه ای که قلعۀ استخررا بالای آن ساخته
بودند بگذرد وازدیدن آن قلعه دچار حیرت نشود.