این کتاب پژوهشی تطبیقی است میان اندیشه ها و ایماژ های صائب تبریزی و آرا وجودگرایانه حکمت متعالیه. نتایج این مطالعه نشان می دهدکه میان شعر نازک خیال صائب و فلسفه ملاصدرا همگرایی قابل اعتنایی یافته می شود. آن دو دوشادوش هم، با ابداع یک گفتمان فلسفی-ادبی ایرانی کوشیده اند تا از سیطره فلسفه افلاطونی و حکمت سینوی که بیش از هفت قرن، اندیشه ورزی در قلمرو فارسی زبانان را در سایه خود گرفته بود فرا گذرند. این پژوهش می کوشد تا نشان دهد که حکمت ایران در عصر صفوی همچنان ادوار پیشین در شعر فارسی تداوم می یابد و مدعی است که هستی شناسی، انسان شناسی، زیبایی شناسی و بوطیقای ادبی وجودگرا در ادبیات و حکمت ایران عصر صفوی، مقدمه ای است بر ظهور نیما و نگرش مدرن.