میر محمدحسین بهجت تبریزی، متخلّص به «شهریار» فرزند حاجی میرآقا، از سادات خشکناب آذربایجان و از وکلای آگاه تبریز، به سال 1258 ه .ش در تبریز به دنیا آمد. از همان نوجوانی با ادبیات انس و الفت یافت و در محضر پدر با گلستان سعدی و دیوان حافظ آشنایی یافت. پس از پایان تحصیلات ابتدایی و دوره اول متوسطه، در سال 1300 شمسی به تهران آمد و در «دارالفنون» به تحصیل ادامه داد. آرزوی او ادامه دانش اندوزی در رشته طب بود اما پس از مدتی به دلیل تنگدستی و نیز تأثیر یک عشق نافرجام، طب را رها کرد. در سال 1310 شمسی به استخدام دولت درآمد و قریب به دو سال را در اداره ثبت مشهد و نیشابور سپری کرد و دیگربار به سال 1314 شمسی به تهران بازآمد. چندی وارد شهرداری شد و سپس به عنوان بازرس بهداری خدمت کرد و در سال 1315 به بانک کشاورزی منتقل شد. شهریار، در کنار کاری که برای امرار معاش انجام می داد هرگز از شعر و ادبیات غافل نماند. مرگ پدر در سال 1316 شمسی، روح حساس او را آزرد و مرگ را برای او باورپذیر کرد. پس از مرگ مادر به سال 1331 شمسی او دیگر تنهایی اش را یقین مسلمی دانست. چنین شد که در سال 1332ش آهنگ بازگشت به تبریز کرد تا با مختصر حقوق بازنشستگی بانک کشاورزی، تنها به شعر و آفرینش ادبی بیندیشد.